หนังสือ ปาจิงโกะ -ชีวิตคนต่างด้าวเกาหลีในญี่ปุ่น ชีวิตที่เล่นไปตามเกมเหมือนลูกเหล็กที่ไหลอยู่ในเครื่องเล่นปาจิงโกะ

จงจําไว้ว่า แม้ผู้คนจะเกลียดหรือไม่ชอบคุณ แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของคุณเสียหน่อย

 

เรื่องราวของครอบครัวผู้อพยพชาวเกาหลี 4 รุ่นที่เกิดขึ้นในช่วงปี 1911 ดำเนินเรื่องผ่านตัวละครผู้อพยพชาวเกาหลีที่ต้องใช้ชีวิตในดินแดนที่ไม่ใช่บ้านเกิด (ญี่ปุ่น) โดยมาพร้อมกับการเหยียดเชื้อชาติและความไม่เท่าเทียมในสังคมต่างๆ หนังสือสอดแทรกเรื่องราวประวัติศาสตร์ที่ไม่ได้ถูกบันทึกลงในบันทึกทางประวัติศาสตร์ สงครามระหว่างเกาหลีและญี่ปุ่น เรื่องผลัดถิ่นของคนเกาหลี ที่แม้จะมีชาติกำเนิดในแผ่นดินญี่ปุ่น แต่ก็ยังไม่ได้รับการยอมรับ

 

คำว่า 'ปาจิงโกะ' เป็นคำแทนชาวเกาหลีที่อาศัยอยู่ในญี่ปุ่น แม้ว่าชาวญี่ปุ่นจะเป็นผู้คิดค้นปาจิงโกะ แต่กลับกลายเป็นว่าคนที่เข้ามาพัวพันกับธุรกิจสีเทานี้ส่วนมากเป็นชาวเกาหลี ไม่มีใครอยากทำงานนี้ คนญี่ปุ่นมองอาชีพนี้ว่าเป็นอาชีพต่ำต้อย ไม่มีเกียรติ และไม่มีใครอยากทำ ผู้เขียนจึงเลือกปาจิงโกะมาเป็นตัวแทนของคนเกาหลีที่อาศัยอยู่ในประเทศญี่ปุ่นนั่นเอง 

 

แม้เหตุการณ์ในนวนิยายเรื่องนี้จะเกิดขึ้นในช่วงประวัติศาสตร์โลก ที่สําคัญ กลับไม่มีเหตุการณ์ทิ้งระเบิดในฮิโรชิมะ ไม่มีเหตุการณ์สงครามเกาหลี ไม่มีเหตุการณ์ใหญ่ๆ ที่ถูกบันทึกไว้บนหน้าประวัติศาสตร์ทั้งก่อนและหลังสงครามโลกครั้งที่สอง

 

อีมินจินเลือกที่จะบอกเล่าเรื่องราวลึกลงไปอีก ไปยังกลุ่มคนที่อยู่ชั้นล่างในสังคมคนเกาหลีบนแผ่นดินญี่ปุ่นในช่วง ค.ศ. 1910–1989 ที่อาจไม่ได้ถูกบันทึกไว้ อาจไม่ได้ถูกพูดถึงในวงกว้าง หรืออาจจะมีหลายคนที่ไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ความยาวกว่าสี่ร้อยหน้ามีชีวิตที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของคนเกาหลีพลัดถิ่นสี่รุ่นที่ผู้เขียนจะพาไปดูชีวิตของ พวกเขาที่ถูกลากไปทางนั้นที ลากไปทางนี้ที อันเป็นชะตากรรมที่เกิดขึ้นกับ

 

คนกลุ่มหนึ่งในยุคสมัยนั้นซึ่งถูกเรียกว่า 'คนนอก' 'คนต่างด้าว' หรืออะไร ก็แล้วแต่ เพราะไม่เป็นที่ยอมรับในประเทศญี่ปุ่น ทั้งที่เป็นประเทศที่พวกเขาเกิด ตัวละครต่างๆ ในเรื่องจึงทําได้เพียงเล่นไปตามเกมเหมือนลูกเหล็กที่ไหลอยู่ในเครื่องเล่นปาจิงโกะ

 

หลายคนโดยเฉพาะคนญี่ปุ่น ต่างมองว่าปาจิงโกะเป็นธุรกิจสีเทา และเป็นงานที่ไม่มีใครอยากทํา เพราะเป็นงานของคนชั้นล่าง เป็นงานของ พวกกรรมกร หาเช้ากินค่ํา คนที่ทํางานอยู่ในธุรกิจนี้ก็มีเพียงคนเกาหลี ที่มา “ขอ” อาศัยอยู่ในประเทศญี่ปุ่นเท่านั้น และแม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างหนัก ขยันขันแข็งเพื่อให้มีชีวิตที่ดี และเป็นไปด้วยความสุจริตก็ตาม แต่คนเกาหลีก็คือคนเกาหลี ซึ่งนับเป็นสิ่งที่ผู้เขียนหยิบมาใช้เป็นสัญลักษณ์ได้อย่างแยบยล ทําให้ตัวละครในเรื่องมีความน่าสนใจเห็นภาพได้อย่างชัดเจน และเข้าถึงความเป็นมนุษย์ที่ไม่ได้รับการยอมรับในสังคมได้เป็นอย่างดี

 

อีมินจิน เขียน

ฐิติพงษ์ เหลืองอรุณเลิศ แปล

544 หน้า ปกอ่อน