หนังสือ จะไม่ทนเงียบอีกต่อไป -การทำร้ายที่รุนแรงที่สุดไม่ใช่การถูกล่วงละเมิด แต่เป็นการละเลยของครอบครัว

เรื่องราวการบำบัดเยียวตนเองของเหยื่อผู้ถูกล่วงละเมิดทางเพศ เรื่องจริงของการอยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้เหยื่อผู้ถูกล่วงละเมิดทางเพศก้าวออกมาจากความมืด

 

ตอนอายุสามขวบ เขาถูกครอบครัวแม่นมทั้งสี่คนล่วงละเมิดทางเพศ เป็นเวลาสามปีเต็ม ทุกครั้งที่พ่อแม่มา เขาจะตะโกนร้องไห้สุดเสียงให้พาเขากลับบ้าน แต่ไม่มีคนฟัง

 

ภายหลังอายุห้าขวบ เขาได้กลับบ้าน ปรารถนาที่จะไม่ต้องหวาดกลัวอีกต่อไป ปรารถนาในความรักและอ้อมกอดของพ่อแม่ แต่สิ่งที่เขาได้ มีเพียงความเย็นชาและเฉยเมย

 

สามสิบปีต่อมา เขาอยากใช้การ 'เผชิญหน้า' เพื่อสะสางความเจ็บปวดในวัยเด็ก แต่พ่อแม่กลับบอกกับเขาว่า “แกจำผิดแล้ว” “แกยังเด็กเกิน จำไม่ได้หรอก” “พวกเขาก็แค่หยาบกระด้างเกินไป”

 

ประสบการณ์จริงของเฉินเจี๋ยฮ่าว ทุกถ้อยคำทิ่มแทงให้เจ็บปวด เขารวบรวมความกล้า ย้อนกลับไปมองตนเองตอนสามขวบที่ถูกหลงลืมอยู่ในหลุมดำ ปลดปล่อยความสิ้นหวังอันเกิดจากความหวาดกลัวความโกรธแค้น ความเศร้าโศกและความไร้หนทางไป ซึ่งการรับฟัง เข้าใจและอยู่เคียงข้างของภรรยานั่นเอง ที่ช่วยมอบแสงสว่างแรกให้กับชีวิตอันมืดหม่นมาอย่างยาวนาน

 

เขาอยากให้หนังสือเล่มนี้ ได้เป็นแสงสว่างในดวงตาให้กับเหล่าเด็กและผู้ใหญ่ที่กำลังเจ็บปวดอยู่ในความทุกข์ทรมานของการถูกล่วงละเมิดทางเพศ

 

“...ผมตัดสินใจเผชิญหน้ากับความทรงจำที่มืดมิดเหล่านี้ ผมจะยืนอยู่บนผืนดินที่ผมเติบโต เอาชนะอดีตของตัวผม ไม่ว่ามันจะน่ากลัว พิลึกพิลั่น ทนดูไม่ได้ขนาดไหน ผมจะเพ่งมองมัน เปิดสงครามกับมันตรงๆ...”

 

 

---

 

คอมเมนต์บางส่วนจากนักอ่านไต้หวัน

 

ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยจิตใจอันหนักอึ้ง ผู้เขียนบอกเล่าเรื่องราว (ถูกล่วงละเมิดทางเพศ) ของตนออกมาด้วยความกล้าหาญมาก มันคืออดีตที่เจ็บปวดขนาดนั้น บางทีสำหรับผู้เขียน ความเจ็บปวดที่สุดไม่ใช่ถูกล่วงละเมิดทางเพศ แต่ยังมีการละเลยทอดทิ้งของพ่อแม่

 

เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้จบ มีความรู้สึกว่าการที่ตนมีชีวิตอยู่ แท้ที่จริงเป็นความโชคดีมาก ฉันรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่แค่สำหรับให้ผู้ถูกล่วงละเมิดทางเพศอ่านเท่านั้น สำหรับบรรดาเด็กๆ ที่ถูกพ่อแม่ละเลยทอดทิ้ง เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้จบ อาจมีความรู้สึกว่า “ที่แท้ไม่ได้มีแค่ฉันที่เจอกับปัญหาแบบนี้”

—13 ม.ค. 2017

 

ไม่รู้ว่าควรขอบคุณผู้เขียนที่เขียนหนังสือเล่มนี้ออกมาดีไหม เพราะถึงอย่างไร มันคือเรื่องราวที่เจ็บปวดมากของคุณ แต่หนังสือเล่มนี้ทำให้พวกเรารู้ว่าประสบการณ์ของเด็กคนหนึ่งเจ็บปวดได้ถึงขนาดนี้ ขอให้มันช่วยตักเตือนชาวโลก

 

ขออวยพรผู้เขียน นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณจริงๆ

—08 พ.ย. 2018

 

ตอนที่อาจารย์แนะแนวให้ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ ฉันอ่านมันจนจบด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน เมื่ออ่านจบแล้วฉันถามอาจารย์ว่า “ทำไมถึงให้ฉันอ่าน” อาจารย์ตอบว่า “เรื่องราวที่เขาพบเจอคล้ายกับเธอมาก” ใช่แล้ว เรื่องราวในหนังสือเล่มนี้คล้ายกับฉันมากจริงๆ ต่างถูกล่วงละเมิดทางเพศในตอนเด็กเหมือนกัน

 

หนังสือเล่มนี้มอบกำลังใจให้แก่ฉัน ฉันก็เคยพยายามจะเขียนเรื่องราวของตนเองออกมา ถึงแม้จะมีคนไม่เชื่อ แต่ว่าแล้วไง นี่คือหลักฐานที่พิสูจน์ว่าฉันยืนหยัดจนผ่านพ้น สลัดทิ้งซึ่งเงามืดในอดีตจนสำเร็จ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ ฉันจะทะนุถนอมหนังสือของคุณ ขอบคุณที่คุณเขียนมันออกมาด้วยความเจ็บปวด มอบความกล้าหาญให้กับคนที่ผจญเรื่องราวเหมือนคุณ แต่ฉันจะเขียนเป็นหนังสือหรือเปล่านั้นยังไม่แน่ เพราะฉันไม่อยากให้คุณแม่เสียใจ

—16 เม.ย. 2020

 

ฉันรู้สึกเหมือนกันว่าการทำร้ายที่รุนแรงที่สุดไม่ใช่การล่วงละเมิดทางเพศ แต่เป็นการทำร้ายของครอบครัว ตลอดมา ฉันจะรู้สึกว่าตัวเองคือส่วนเกิน ฉันเป็นลูกคนที่สามเหมือนกัน ความสัมพันธ์ที่พ่อแม่มีต่อฉันคุ้มดีคุ้มร้าย มักทุบตีและปล่อยให้ฉันหิว เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้แล้วเห็นว่าคุณประสบเรื่องราวคล้ายกับฉัน ฉันช็อกมาก ฉันอิจฉาที่คุณได้เจอคู่ชีวิตที่ยอมรับในตัวคุณ อยู่เคียงข้างคุณ ฉันยังไม่เจอ และไม่กล้าตามหา

—16 เม.ย. 2020

 

ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้จนจบ ด้วยน้ำตาคลอหน่วยและความโกรธแค้นเต็มอก ไม่เข้าใจว่าไฉนเลยบนโลกนี้จึงมีคนร้ายที่น่าขยะแขยงแล้วยังเป็นผู้ดีจอมปลอมได้ขนาดนี้ ขอบคุณที่คุณเขียนเรื่องราวพวกนี้ออกมาอย่างกล้าหาญ ทำให้ฉันมีโอกาสได้เป็นสักขีพยานในชีวิตคุณ และทำให้ผู้อ่านจำนวนมากยิ่งกว่า ได้หันมาให้ความสำคัญเรื่องความร้ายแรงของการทารุณกรรมและละเลยทอดทิ้งเด็กๆ

 

ฉันขอให้ตัวฉันได้กลายเป็นความปรารถนาดีที่อยู่ข้างเคียงทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่กำลังทนรับความเจ็บปวด ขอให้พวกเราทุกคนค้นหาพลังที่อยู่ภายในตัวตนให้พบ และไม่ทนเงียบอีกต่อไป

—23 เม.ย. 2020

 

เฉินเจี๋ยฮ่าว  เขียน 

อนุรักษ์ กิจไพบูลทวี  แปล 

190 หน้า ปกอ่อน 

 

ทดลองอ่านตัวอย่าง: https://bit.ly/3d9V8nC