หนังสือ หลงหายไปในฝัน -รวมเรื่องสั้นจากนักเขียน-นักฟังเพลงตัวยง ออกเดินทางบนถนนแห่งความฝัน ทอด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย

ผมได้สูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตไปตลอดกาลแล้ว คงเหลือเพียงช่วงเวลาที่หลงหายอยู่ในฝันเท่านั้นเอง...    

 

รวมเรื่องสั้นเล่มล่าสุดของ จิรภัทร อังศุมาลี หลังจากห่างหายไปเขียนในนามปากกา 'สิเหร่' เสียนาน อาจเพราะเพลิดเพลินไปกับเสียงดนตรีแจ๊ซอันน่าลุ่มหลง แต่ก็นั่นแหละ แฟนนักอ่านคงทราบกันดีว่าลีลาภาษาวรรณกรรมของจิรภัทรยังคงทำให้เราหวนหาเสมอ แต่ละเรื่องสอดประสานขึ้นด้วยท่วงทำนองอันหลากหลายทั้งอบอุ่น โหยหา หวนคะนึง สิ้นหวัง เศร้าใจ และรัก อันไม่ต่างจากเมโลดี้ของดนตรีแจ๊ซ

 

8 เรื่องสั้นนี้จะค่อยๆ ไต่ระดับความรู้สึก พาเราจมดิ่งหลงลึกเข้าไปในวังวนของเรื่องเหล่านั้น และฉุดให้อยู่ในภวังค์ฝันอันเหนือจริง อัดแน่นด้วยมวลความรู้สึก...รัก ฝัน เหงา เศร้า เรื่องราวที่จะพาออกเดินทางบนถนนแห่งความฝัน ทอด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย อบอุ่น โหยหา สิ้นหวัง  รัก และเมโลดี้ของดนตรีแจ๊ซ นอกจากนี้ ยังมีเสียงเพลงที่คอยสอดคลออยู่เป็นระยะๆ ทำให้ 'หลงหายไปในฝัน' เล่มนี้พิเศษยิ่งขึ้น

 

ถ้าคุณรักการอ่าน รักเสียงดนตรี และหลงใหลในความสัมพันธ์ที่เรียกว่า 'รัก' หลงหายไปในฝัน ก็คงเป็นชุดเรื่องเล่าที่ควรจะได้อ่านสักครั้ง

 

---

 

“ผมรักคุณ”

ผมกระซิบข้างหูเธอ เป็นครั้งแรกที่ผมเอ่ยความรู้สึกอัดแน่นมานานกับเธอ

ผมไม่รู้ว่าทำไมเพิ่งมาบอกรักเธอช่วงเวลานี้ ทั้งที่อยากบอกมาหลายครั้งแล้ว

หรือบางทีความรู้สึกนั้น ได้ล้นออกมาจนไม่สามารถเก็บงำไว้อีกแล้ว

 

---

 

“บอกได้มั้ย...” ชายสูงวัยจ้องหน้าเอก “จะเอาท่อนไหนไปมิกซ์กับเพลงนาย”

“เป็นบทเพลงเสียงเพลงแห่งความตาย” 

“แค่นี้”

เอกพยักหน้า

“อืม...อืม...” ชายสูงวัยยิ้มกว้าง พยักหน้าตลอดเวลา “ก็ดีที่คนรุ่นนายยังหาเงาอดีต แม้จะสั้นแค่ประโยคเดียว”

 

----

 

ผมจำแววตามีหยาดน้ำตาคลอ หลังแสงสุดท้ายจากดวงตะวันลับหายไปตรงขอบฟ้าแหลมพรหมเทพ 

“เหมือนหลงหายไปในฝันเลย”

ประโยคนี้ก้องอยู่ในคำนึงของผม

รวมถึงภาพเธอถูกรายล้อมด้วยฝูงหิ่งห้อย มีประกายแสงกะพริบเจิดจ้าริมตลิ่งสายน้ำคอง ราวกับภาพจากเทพนิยาย

 

--- 

 

จากผู้เขียน 

 

เรื่องสั้นชุดนี้ ถ้าว่ากันจริงๆ จะว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของผมก็ได้ เรื่องส่วนตัวที่เกี่ยวกับเพื่อน พี่ ผู้คนที่รู้จัก ที่ไปใช้ชีวิตกับเขา อย่างพวกคนหาพลอย ผู้เฒ่าที่อยู่ทะเล คนพวกนี้ผมจะผูกพัน เพราะผมเป็นคนชอบเที่ยวทะเล แล้วก็เพื่อนฝูงที่รักกันอะไรต่ออะไรแบบนี้

 

คนพวกนี้เชื่อว่าทุกคนมีความฝันหมด แล้วถ้าผมสรุปความฝันของแต่ละคน มันแทบจะเหมือนกันหมดคือต้องการสิ่งที่ดี คุณจะทำได้หรือไม่ได้ก็แล้วแต่ปัจเจกบุคคลไป แต่ส่วนใหญ่ที่เจอไม่สามารถทำได้ ถึงแม้จะทุ่มแรงกาย มุ่งมั่นอย่างตัวละครใน “หมอกแดด” ที่สุดแล้วคือไม่ได้อะไรเลย

คนพวกนี้จริงๆ แล้วผมสัมผัสมาจากตัวละครที่มีตัวตนจริงๆ ทั้งหมด เพียงแต่อาจจะมาเขียนให้เป็นเรื่องสั้นขึ้นมาบ้าง ตกแต่งเข้ามาบ้าง แต่ตัวละครส่วนใหญ่ในเรื่องสั้นชุดนี้มีตัวตนทั้งนั้น ที่รายล้อมอยู่กับผม ที่ผมรู้จัก ที่ผมเคารพนับถือ ก็อย่างที่บอกว่าคือเรื่องส่วนตัวแท้ๆ

 

เรื่องสั้นชุดนี้ อาจจะเป็นเรื่องสั้นเรื่องสุดท้ายที่ผมเขียนก็ได้ เพราะผมไม่รู้จะเขียนอะไรอีกแล้ว

 

-- 

 

Q - ดนตรีมีบทบาทมากๆ ในรวมเรื่องสั้นชุดนี้ ทำไมถึงต้องเป็นดนตรี โดยเฉพาะแจ๊ซ

 

ช่วงเวลาเดินทาง อาจจะเป็นเพราะเดินทางคนเดียวตลอด เพราะงั้นสิ่งที่ติดเป็นเพื่อนประจำก็คือ เทปคาสเซ็ท สมัยนั้นมีวอร์คแมนของโซนีเกิดขึ้น ทำให้เราอัดเทปคาสเซ็ทพกติดตัวได้ง่าย เดินทางไปไหนง่าย เวลาเราอยู่คนเดียว นั่งบนรถไฟเรามีเพลงฟัง และอาจเป็นเพราะเป็นคนที่ชอบดนตรีอยู่แล้ว ทั้งร็อก ทั้งโฟล์ค มันก็เลยทำให้ทิ้งกันไม่ได้กับการเดินทาง

 

ทุกครั้งที่เดินทาง บางช่วงเวลา บทเพลงแต่ละบททำให้ความรู้สึกของเราซึมเข้าไปกับภาพข้างทางที่เราเห็น เวลาที่รถไฟแล่นผ่าน ทำให้อารมณ์บางครั้งเหงาจัด บางครั้งก็สนุกสนาน บางครั้งก็มีความสุข อิ่มเอิบ มันก็แล้วแต่ช่วงเวลา แล้วแต่ธรรมชาติสองข้างทาง

 

บางทีก็เจอผู้คน คนหนุ่มสาวที่เมตตา เขามาคุยอะไรต่างๆ ช่วยเหลือเรา บางครั้งคนที่เราเจอก็ฟังดนตรีเหมือนกัน แล้วชวนเราไปที่บ้านไปฟังแผ่นของเขาอะไรอย่างนี้ แลกเปลี่ยนกัน ทำให้สีสันของการเดินทางมันมีค่าขึ้น มีความหมายขึ้น

 

เพราะฉะนั้นเราเขียนเรื่องสั้นออกมา จึงรู้สึกว่าดนตรีที่เราพูดถึงในเรื่องสั้นแต่ละเรื่องจะต้องมีส่วนเชื่อมต่อกับตัวละคร เนื้อเรื่อง ให้สอดอยู่ในนั้นมาตลอด แล้วเรื่องสั้นแต่ละเรื่องเขียนมานาน ไม่รู้สิ มันผูกพันมาตั้งแต่เรื่องแรกที่เขียน เรื่อง 'ปลายคลื่น' นิยายเรื่องที่เกี่ยวกับภูเก็ต มันก็เป็นเรื่องดนตรี มีเรื่องดนตรีเข้ามาข้องเกี่ยว ก็เลยกลายมาเป็นบุคลิกของเราเวลาเขียนมีดนตรี มันทำให้สีสันของเรื่องสั้นหรือนิยายมีรสชาติขึ้น

 

จิรภัทร อังศุมาลี เขียน 

304 หน้า ปกอ่อน